Met dank aan de oeros

Met dank aan de oeros

Iedereen die ooit de stripboeken van Asterix en Obelix heeft gelezen, kent de beelden van schranzende en lustig drinkende Galliërs. Zonder enige gêne klokken zij hun bier uit grote drinkhoorns naar binnen. Oké, dit is maar een stripverhaal natuurlijk, verzonnen dus. Of niet?

Vaasjes, fluitjes, Amsterdammertjes, kelken, bokalen. Je kan het zo gek niet bedenken of er wordt wel bier in geschonken. Bij café Polly Maggoo dronken we aan het eind van de avond Pauwel Kwak uit een koetsiersglas. Altijd hilarisch natuurlijk als die laatste slok plots midden in je gezicht kletste. En nog niet zo lang geleden kreeg ik bij café Burgemeester Jansen een glazen drinkhoorn in een houten houder om mijn Cornet Oaked uit te nuttigen. Een uitdagend glas met een historisch tintje.

Als de Romeinen rond het jaar 50 voor Christus onze streken binnenvallen, constateren zij dat het zootje ongeregeld dat zij zojuist verslagen hebben, beschikt over een bijzondere drank. Het is zwart van kleur en het stinkt naar geiten, zo constateert de schrijver onder hen. Maar de drank vertoont ook opvallend veel gelijkenis met de bij hun zo geliefde wijn: er zit alcohol in. Geen toverdrank dus, maar bier!

De Engelse onderzoeker Max Nelson stelt – hoewel het geen alledaags verschijnsel was – dat de Germaanse krijgers (overwinnings)feesten hielden in grote drinkzalen. Daarbij zaten ze naast elkaar op lange banken, een beetje zoals bij het Oktoberfest dus. Ook is aangetoond dat ze daarbij dronken uit een uitgeholde hoorn van een oeros. En het was nota bene Julius Caesar zelf die stelde dat deze ‘Duitsers’ (zoals hij de volken in onze streken noemde) hun bier dronken uit een met zilver omhulde hoorn van de oeros.

Denkend aan dit verhaal en nippend aan mijn bier voel ik mij één met dat ruige volk, dat ook in onze streken heeft rondgezworven. Burp!