De duivel in je glas

In de jaren tachtig maakte Nederland een ware bierrevolutie door. Na vijftig jaar lang overladen te zijn met pils, pils en nog eens pils, leerden we nieuwe bieren kennen. Achteraf bezien waan ik me een onderdeel van die revolutie. Yes!

Het zal begin jaren tachtig zijn geweest. Europa zwichtte onder de druk van de Koude Oorlog en het was de tijd van de grote anti-kernwapendemonstraties. Ook ik liep heldhaftig mee en ik struinde de ene na de andere vredesmanifestatie in de omgeving van Tilburg af. Wereldverbeteraars, dat waren we. Maar we hielden ook wel van een feestje. En zo bezocht samen met een jeugdvriend diens zus in Wageningen, die ons had uitgenodigd om daar de propedeusefeesten mee te vieren. In een plaatselijk kroegje zouden we indrinken.

Of we een Duvel lustten? Huh, wat? Vervolgens kregen we een enorm glas voorgezet met een raar, dikbuikig flesje. “Je moet het voorzichtig inschenken en het onderste in het flesje laten zitten,” legde ons gastvrouw uit. Wat was hier aan de hand? Het was sowieso een rare uitspanning want de houten vloer was bedekt met een dun laagje wit zand. Dat veegden ze ’s avonds naar buiten en schoon was het café. Raar volk daar in Wageningen.

Maar die Duvel, dat was toch iets bijzonders zeg. Het smaakte veel beter dan pils en dan die enorme schuimkraag! Die ervaring nam ik mee terug naar Tilburg. Ik had iets ontdekt dat nog niemand kende en ik wilde niets anders meer dan Duvel drinken. “Pils, dat is toch geen bier,” riep ik provocerend tegen iedereen die ik maar tegenkwam. Als een ervaren bierkenner legde ik uit hoe je een Duvel inschonk. De meesten keken mij raar aan, maar sommigen waagden zich ook aan dit ‘nieuwe’ bier. Ik voelde mij een apostel in bierland.

Inmiddels weet heel Tilburg en omstreken wat een Duvel is. Dat heb ik toch maar mooi voor elkaar gekregen.

Fotobijschrift

Detail van de omslag van het boekje ‘Koning Alcohol’ gemaakt door Piet Gerrits. (Collectie Stadsmuseum Tilburg)