‘Die ouderwetse jaren zeventig planten zijn zo gek nog niet.’
17 januari 2019Poort naar ooit
9 augustus 2019Op een ochtend in 1930 verzamelen een paar honderd leerlingen zich op de speelplaats. Frater Liberatus neemt afscheid en ter gelegenheid daarvan wordt er een foto gemaakt. De kinderen met de mooiste kleding staan op de voorste rij. Daar rondom heen staan de fraters opgesteld om een oogje in het zeil te houden. Dan geeft de fotograaf het sein voor de foto, het tafereel is voor de eeuwigheid vastgelegd.
De happening uit lang vervlogen tijden vond plaats op de Leo school. Het gebouw aan de Leo XIII-straat werd in 1908 in gebruik genomen als jongensschool tot de Skarabee-mavo, tegenwoordig het Beatrix college, het gebouw in de jaren zeventig in gebruik nam. Nadat Frans Bedaux in de jaren negentig het initiatief nam om de lokalen te verbouwen tot wooneenheden en ateliers, herbergt het voormalige schoolgebouw kunstenaars en andere creatieve beroepsbeoefenaars.
Gastatelier
Jasper Jaspers is zo’n creatieveling. Als grafisch vormgever creëert hij met zijn bedrijf Studio 013 websites, brochures en boeken. Hij deelt het gebouw onder andere met een houtbewerker, een pottenbakster en een docent handenarbeid. Ook is er een naaiatelier, een schildersatelier en een audio/video atelier gevestigd. In de voormalige aula huist Gastatelier 013, waar elke drie maanden een binnen- of buitenlandse beeldende kunstenaar te gast is. “Goed voor de dynamiek. We organiseren dan een welkomstetentje, waarbij iedereen zijn eigen potje meebrengt. En zo hebben we telkens weer een mooie expositie,” licht Jasper toe.
“Het idee van Frans Bedaux zou je een vroege vorm van herbestemming kunnen noemen,” gaat hij verder, verwijzend naar de toegenomen belangstelling voor erfgoed. “In plaats van sloop werden niet alleen de gebouwen, maar ook heel veel materialen hergebruikt. Zo zijn de oude raamkozijnen van de school verwerkt in de muren van mijn woning.” Jasper bewoont een deel van het vroegere fietsenhok, waarbinnen de sierlijke gietijzeren pilaren aan de oorspronkelijke bestemming herinneren. “Later werden het noodlokalen voor de school.”
Community
Jasper geniet van deze vorm van wonen en werken. “Het voelt als een community waarbinnen je ook een eigen plekje hebt. De gezamenlijke tuin gebruiken we in de zomer om samen te lunchen of jeu de boule te spelen. Privacy is weleens een ding, maar je kan je makkelijk ergens in een hoekje van de tuin terugtrekken, om wat te lezen bijvoorbeeld.”
Bezoekers kijken meestal wel even op als ze Jaspers huis of zijn studio bezoeken. “Mensen zien natuurlijk dat het geen standaard strak ingericht kantoor is. Het is een creatieve omgeving. Maar echt iedereen, ook de directeur van een groot bedrijf, vindt dit een toffe plek. In de zomer vergaderen we gewoon buiten in de tuin.” Ook wordt het complex regelmatig bezocht door oud-leerlingen. “Dan willen ze even rondkijken hoe het er ook weer uitzag. Die sfeer van vroeger opsnuiven.”
Relikwieën
Het gebouw is inderdaad geen Lochal, waarbij aan elk detail is gedacht. Deze herbestemming is duidelijk op een organische manier tot stand gekomen. Toch ademt het complex de sfeer van het vroegere schoolgebouw. Zo prijken de trofeeën van schoolvakantietoernooien in de vitrine bij de ingang. Via een groot glas-in-lood raam valt kleurig licht in het trappenportaal. Als je via de uitgesleten granieten traptreden de bovenverdieping hebt bereikt, sta je in een lange gang met de originele kapstokken nog aan de muur. Een terrazzovloer maakt het beeld compleet. Ook Jasper heeft een schooltrofee weten te bemachtigen: een ouderwets letterbord prijkt aan de muur waar ook een moderne printer is opgesteld. “Een mooi contrast met vroeger, nietwaar?”